Teritorija današnje Vojvodine, posebno deo oko Bačke je nakon oslobađanja od Turaka, početkom osamnaestog veka, postala veoma primamljiva za naseljavanje raznih naroda sa teritorije tadašnje Habsburške monarhije. Najviše su ove prostore naseljavale podunavske Švabe, koji su se iz Ulma i ostalih gradova u priobalju Dunava, spuštali improvizovanim brodovima pod nazivom ulmska kutija. Put je trajao mesecima a oni su nosili sa sobom sve što su imali. Brodovi su bili povezani sa obalom debelim užadima koji su bili privezani za konje sa kočijama.
Kako su se približavali današnjem Apatinu, gde je Dunav bio pun šiblja, tako su ih tu sačekivale skupine gusara, sastavljene od stanovnika iz okolnih mesta, mahom iz sela Bokčinovića, Vranješeva i Sombora, koje su najviše bile aktivne od 1741 do 1752 godine.
Dunavske lađe polovinom 18. veka
Srpsko stanovništvo koje je tu živelo i gusarilo, smatralo je da ta teritorija njima pripada i nisu želeli da se neko drugi tu naseli, niti da im ugrožava njihove posede, pa su bili veoma ratoborni i često bez milosti prema Nemcima koji su tuda prolazili na svom putu ka Pančevu i okolini.
Način napada je bio isti, presretali su brodove, pljačkali putnike i onda nestajali u Apatinskom ritu. Često su onesposobljavali posadu koja je na kopnu konopcima vukla lađu, ali im ni noćni prepadi nisu bili strani. Samo za dve godine napada na primer, od 1748 do 1750g uspeli su da prekinu dunavski saobraćaj kroz Bačku. Naravno, pored doseljenika, tu su prolazili i brodovi sa namirnicama i trgovačkim proizvodima.
Ovakva pljačkanja su naravno razbesnela caricu Mariju Tereziju, zbog čega će doći do sastanka između gusara i predstavnika carevine, pa će se oni na kratko smiriti, ali pošto nije bilo adekvatne kazne, vrlo brzo nastaviti sa svojim pljačkama.
Potera u ritu
Sela su postala veoma bogata i sve brojnija po pitanju gusara.
Zbog toliko čestih pljački, skoro svakodnevnih, krajem 1751 godine u Bokčinović, Vranješevo i okolinu, biće poslate dodatne trupe carske vojske iz Osjeka, kojih je po proceni bilo oko 3000 vojnika. Oni su imali zvanično odobrenje da milom ili silom rasele srpske porodice iz te oblasti, spale mesta i da se nikada više tu ne nasele.
Sukob gusara i carskih vojnika
U proleće 1752 godine vojska će spaliti selo Bokčinović, mnogi će biti pobijeni ili ranjeni, a ostatak oko 103 srpske porodice, biće preseljene na staparsku pustaru, na kojoj tada nastaje novo selo pod nazivom Stapar.
Nasilno preseljenje
U dokumentu iz 1763 koji je poslao carski izaslanik baron Anton Kotman, stoji da je novo selo Stapar, najlepše srpsko selo u Bačkoj. Takođe, naglasio je da stanovništvo na okolnim pašnjacima napasa preko 44.000 svojih ovaca. Stapar tako postaje jedno od najvećih srpskih sela, koje je imalo svoju crkvu, četiri sveštenika i bogato stanovništvo, koje se bavilo ćilimarstvom i drugim zanatima.
Preseljenje iz Bokčinovića u Stapar (prikaz autora priloga na mapi iz druge polovine 18. veka)
