Na vojnom aerodromu kod Kumanova na današnji dan pre više od 20 godina potpisan je sporazum kojim je završeno NATO bombardovanje tadašnje SR Jugoslavije, koje je pokrenuto bez saglasnosti Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija. Dan kasnije usvojena je Rezolucija 1244 u Savetu bezbednosti UN.
Kumanovski sporazum su potpisali general Vojske Jugoslavije Svetozar Marjanović, policijski general Obrad Stevanović i britanski general Majkl Džekson.
„Poštovani građani, agresija je završena. Mir je nadvladao nasilje“, saopštio je pre više od dve decenije u udarnom Dnevniku građanima predsednik Slobodan Milošević.
Ovim sporazumom dogovoreno je: prekid neprijateljstava između NATO i snaga Vojske Jugoslavije i srpske policije, povlačenje VJ i Policije Republike Srbije sa prostora Kosova i Metohije u periodu od 11 dana, uspostavljanje zone bezbednosti od administrativne granice sa Kosovom i Metohijom unutar teritorije Republike Srbije i Crne Gore, i to 5 kilometara na kopnu i 25 kilometara u vazduhu i obaveza Kfora da razoružaju albansku terorističku Oslobodilačku vojsku Kosova.
Uporedo sa povlačenjem pripadnika Vojske Jugoslavije i MUP Srbije sa Kosova i Metohije počeo je ulazak snaga Kfora, ali i svojevrsna trka između vojnika Rusije, koji su bili stacionirani u Bosni i Hercegovini, i trupa NATO stacioniranih u Albaniji i Makedoniji.
Kolona ruskih vozila iz sastava Sfora krenula je sporo bez obaveštavanja komande u Sarajevu do granice sa SR Jugoslavijom a onda su put nastavili usiljenim maršom do prištinskog aerodroma Slatina. Ukupan put je iznosio 620 kilometara. Na teritoriju SRJ je 11. juna iz BiH preko Pavlovića ćuprije u Badovincima ušla jedinica vojnika iz Rusije sa pet džipova, jednim vozilom za veze, 16 oklopnih transportera i 23 kamiona. Kolona je prošla kroz Beograd i preko naplatne rampe kod Bubanj potoka nastavila prema Nišu i kasnije ka Kosovu i Metohiji. U južnu srpsku pokrajinu prvo je stiglo oko 200 ruskih vojnika iz sastava mirovnih snaga UN, koji je u centar Prištine ušao pred ponoć 11. juna, gde su ih sačekali Srbi iz Prištine, a 12. juna, ruski konvoj je nastavio prema Kosovu Polju i aerodromu Slatina.
Tadašnji šef NATO, američki general Vesli Klark je naredio komandantu Kfora britanskom generalu Džeksonu da presretne Ruse i onemogući njihovo zauzimanje aerodroma, što je dovelo do zaoštravanja situacije i incidenta na aerodromu Slatina.
Istog jutra, sa teritorije Makedonije na Kosovo i Metohiju su prvi ušli britanski vojnici. Granicu su kod mesta Blace, sa šest transportnih helikoptera, prešli britanski padobranci i pripadnici specijalne jedinice Gurke, a neposredno zatim na teritoriju južne srpske pokrajine ušle su kolone britanskih i francuskih vojnih vozila.
Prvi kontingent od oko 800 nemačkih vojnika u sastavu Kfora ušao je oko podneva istog dana sa makedonske teritorije kod Blaca, zajedno sa britanskim trupama, dok su pripadnici italijanskih snaga ušli u noći između 14. i 15. juna u Peć, a nemački kontingent Kfora u Orahovac.
Vojska Jugoslavije je napustila Prištinu 16. juna, u konvoju od pedesetak teretnih i putničkih vozila, a njihov odlazak nadgledali su predstavnici mirovnih snaga UN, čija su oklopna vozila bila na čelu i začelju kolone.
Iako je u Kumanovu okončano NATO bombardovanje, koje je bez prekida trajalo 78 dana, na Paštriku su nastavljene borbe i narednih nedelju dana.
